Als schuldhulpmaatje hielp ik een mevrouw die te maken had met identiteitsfraude. Heel vervelend. Iemand anders doet dan alsof hij jou is.
De fraudeur had voor duizenden euro’s besteld bij een groot postorderbedrijf. Het postorderbedrijf had geen alarm geslagen, hoewel het een nogal afwijkende bestelling was en het bezorgadres afweek. De dader was bekend. De buit al doorverkocht. Maar de rekening stond nog open.
Het postorderbedrijf schakelde een incassobureau in. En die zat mevrouw op haar nek. Het incassobureau bood een betalingsregeling aan. De sociale advocaat die haar hielp zei dat ze de regeling maar moest accepteren. “Maar ik heb niets besteld”, zei ze, “dus waarom moet ik betalen?”
De vrouw deed aangifte bij de politie. Die deed onderzoek en bevestigde de fraude. Dat was voor het incassobureau reden om de schuld niet meer te innen. Maar de schuld zelf werd niet doorgehaald omdat de fraudeur nog niet was veroordeeld.
Het postorderbedrijf gaf al die tijd niet thuis.