Het CDA Delfzijl blijft zich zorgen maken
In 2011, alweer 6 jaar geleden, was er één onderwerp dat de politieke agenda in de gemeente Delfzijl beheerste, namelijk de toekomst van het Delfzicht ziekenhuis. Op verschillende bijeenkomsten, waaronder in “de Bolder”, vochten de politici van het CDA en enkele andere politieke partijen voor het behoud van het ziekenhuis. Helaas tevergeefs, grotere krachten hadden anders besloten en het ziekenhuis moest en zou verdwijnen. In het kader daarvan schreef ik onderstaande blog voor het ledenmagazine van het CDA. Het verhaal is nog steeds actueel in onze gemeente, aangezien de zorg letterlijk en figuurlijk onze grootste zorg blijft.
Het is midden november, samen met een grote teddybeer, hij past amper in mijn fietstas, ben ik op weg naar de ouders van een pasgeboren inwoner van Delfzijl. Nadat ik mijn straat ben uitgereden steek ik over bij het ziekenhuis, op de gevel pronkt in grote witte letters de naam Delfzicht.
Het ziekenhuis was jarenlang een begrip in de regio, waarbij uitstekende medische zorg wordt gecombineerd met individuele aandacht voor de patiënt. Ook ik ben met het ziekenhuis vergroeid, al vanaf mijn geboorte, meer dan 25 jaar geleden, staat het medische bolwerk op deze plaats vlakbij mijn geboortehuis. Ik vervolg mijn fietstocht richting kraambezoek en ben blij als ik eindelijk op de deurbel kan drukken (wat waait het toch altijd in onze havenstad!). Het kleine meisje in de wieg wordt bijna bedolven onder de knuffelberen, mijn beer laat ik dan ook mooi op de grond naast het wiegje staan. Tijdens de koffie en beschuit met muisjes komt de bevalling ter sprake, het was geen pretje en zeker geen gemakkelijke alledaagse bevalling. Gelukkig is het ziekenhuis zo dichtbij en hebben ze ons uitstekend verzorgd, verzucht de moeder terwijl ze liefdevol naar haar pasgeboren kroost kijkt.
Twee manden later is het januari 2011, de oliebollen zijn inmiddels achter de kiezen en het vuurwerk is op de scheiding van oud en nieuw jaar weer massaal ten hemel gezonden. Het wordt weer een druk jaar voor de politiek want begin maart vinden de gemeenteraadsverkiezingen plaats. De eerste maanden van dit nieuwe jaar bestaan dan ook uit vergaderingen, werkbezoeken en tal van andere activiteiten ter voorbereiding van deze verkiezingen.
Afgelopen zaterdag zat ik wederom op mijn fiets en stak zoals gebruikelijk weer over bij het ziekenhuis, aan de gevel hangt inmiddels in grote rood en witte letters: ‘Ommelander ziekenhuis groep’, wel even wennen als u het mij vraagt. Voor bevallingen kunnen de inwoners van Delfzijl inmiddels niet meer in het ziekenhuis terecht, ze moeten uitwijken naar Winschoten of Groningen. Ik denk aan mijn goede vriendin en haar pasgeboren kindje, geen pretje om zo’n afstand af te moeten leggen en in een vreemd ziekenhuis terecht te komen. Zorgelijk! Achter mij hoor ik een auto glijden door de sneeuw, hij kan maar amper tot stilstand komen op het glibberige wegdek, dat scheelde toch weinig, bijna een ongeluk. Al fietsend besef ik mij dat als er nog meer onderdelen, of misschien het hele ziekenhuis, uit Delfzijl verdwijnt, we letterlijk en figuurlijk verder van huis zijn!
Gelukkig kom ik zonder ongelukken aan bij mijn vergadering, verschillende onderwerpen staan op de agenda. De vergadering sluit prachtig aan op mijn mijmeringen van zojuist, want er wordt heftig gesproken welke bijeenkomsten we moeten organiseren om het belang van het ziekenhuis toch maar te onderstrepen. Ik word blij van wat actie. Met een beetje goede wil kan die kleine spruit met al haar knuffelberen later ook gewoon naar het ziekenhuis in Delfzijl, mocht dat nodig zijn!
Nawoord
Inmiddels zijn we 6 jaar verder, wederom staan we op het punt om het oude jaar af te sluiten. Helaas hebben de acties van het CDA en vele anderen niet mogen baten. In 2018 zal het ziekenhuis in Delfzijl de deuren sluiten. Onze CDA-lijsttrekker Piet van Hoogdalem omschreef het kort en kracht: “dit doet pijn”. Het behouden van goede zorg staat dan ook bovenaan de agenda van het CDA in 2018. Zorgcentra, huisartsenposten en woonservicezone moeten het verlies van het ziekenhuis zo volledig mogelijk compenseren. Daarnaast is een goede verbinding met de ziekenhuizen in de regio van groot belang. Kortom, wij blijven ons de komende tijd flink zorgen maken over de toekomst van onze zorg.