'Pil van Drion is geen alternatief voor zorg'
In De Volkskrant van 12 februari stond een artikel van T. de Kok waarin hij pleitte voor de pil van Drion voor ouderen die afhankelijk worden van zorg. Hij vindt “dat alle ouderen de verantwoordelijkheid hebben om te overdenken hoe zij hun kinderen de zorg kunnen besparen. Hij wenst zijn naderende ouderdom niet af te wentelen op zijn dochter. Ik hoop dat mijn ouders daar anders in zitten en een beroep op mij doen als dat nodig is. ik geloof namelijk dat mensen aan elkaar gegeven zijn.
“Ik wil jou niet lastigvallen met mijn pijn, verdriet, aftakeling” is de bijl aan de wortel van samenleven, van omzien naar elkaar. De essentie van samenleven. Het leven is niet alleen mooi en glorieus, maar ook afzien. Soms verdriet en pijn. Dat wordt dragelijk als mensen elkaar dragen. Met genoemd opinieartikel wordt weer een stap gezet richting het instrumenteel omgaan met leven. In die benadering is een leven alleen nog van waarde wanneer het iets oplevert. Het in volheid geleefd kan worden. Dat terwijl tot de volheid van leven ook de dalen behoren die de pieken afwisselen.
Tijdens de vele spreekbeurten in het land krijg ik veel vragen over de ouderenzorg. Door de beleidsvoornemens van de regering maken veel mensen zich zorgen over de toekomst van de ouderenzorg. Is er straks nog verpleeghuiszorg als ik dat nodig heb? Krijg ik nog wel de zorg thuis die ik nodig heb? Feit is namelijk wel dat de zorg voor de ouder wordende mens niet volledig aan familie en vrienden overgelaten kan worden. Daarvoor kan de ouderdom met te veel en soms te verstrekkende gebreken komen. Gelukkig hebben we in Nederland heel veel mogelijkheden om lijden in de laatste levensfase te voorkomen of te verlichten. En in uiterste gevallen, als er sprake is van uitzichtloos en ondraaglijk lijden, hebben we zeer zorgvuldige euthanasiewetgeving.
Maar de dood aanreiken als oplossing voor het ouder worden met bijbehorende gebreken, omdat men niet tot last wil zijn voor de eigen kinderen, familie en vrienden gaat voorbij aan 2 fundamentele noties. Ten eerste: de dood is geen consumptieartikel. Inspanningen moeten er op gericht zijn om een leven ook in de laatste jaren van waarde te laten zijn. Al was het alleen al omdat niet objectief vast te stellen is, wanneer die laatste jaren bereikt worden en hoe lang deze duren. Ten tweede omdat mensen aan elkaar gegeven zijn. Daar waar de dood gezien wordt als oplossing voor de verlegenheid om te vragen om hulp en zorg wordt daaraan voorbij gegaan. Zorg en hulp zijn trouwens niet alleen nodig aan het einde van een lang leven. Een leven kan verschillende van die momenten hebben. Het wordt tijd dat we dat erkennen en daar waar nodig ook weer leren.