De laatste tijd zijn er een aantal artikelen voorbijgekomen waarbij ik dacht: Waar is onze eigen verantwoordelijkheid gebleven? We willen niet dat de overheid voor ons alles bepaald maar is er een “probleempje” of is er  Iemand die “afwijkt” wijzen we weer direct naar diezelfde overheid. Het percentage afwijkend gedrag van kinderen op school, zelfs al op de kinderopvang. Allerhande instanties worden erbij gehaald maar ouders zie ik daar nergens in terugkomen. De (deels zeker terechte) opmerkingen over regelgeving evenementen. Ik zie ook daar nergens in terugkomen of we als samenleving niet bepaalde risico’s moeten of willen accepteren. Het lijkt wel of alles en iedereen tegenwoordig in 1 format wordt geplaatst waar iedereen aan moet voldoen of in moet passen. Bij afwijkingen schakelen we direct instanties in om daar iets van te vinden en/of om met een oplossing te komen. We zijn enorm goed en druk met stickers plakken. Misschien zouden we moeten beginnen met zelfreflectie en onszelf de vraag stellen: Wat is mijn eigen verantwoordelijkheid hierin?

Volgens mij zou de wereld er anders uitzien en zouden we het onszelf en makkelijker en aangenamer maken. Een samenleving waar alles voor ons wordt bepaald en voor elk “iets” we te “hulp” worden geschoten door een officiële instantie is niet de wereld waar ik me in thuis voel.

Samen de dingen oppakken en oplossen vanuit onze eigen verantwoordelijkheid en met respect naar elkaar toe geeft veel meer voldoening, toch?

 John Jenniskens

CDA Horst aan de Maas

Landelijk/​Provinciaal

De twaalf provinciale afdelingen vormen de schakel tussen de gemeentelijke afdelingen en het landelijke bestuur.