Op het moment dat ik dit artikel schrijf, zit ik in de wachtkamer van de huisarts om mijn eerste vaccinatie tegen het Covid-19 virus te ontvangen. En eerlijk gezegd, kon ik het bijna niet meer afwachten. Hopend op het nieuws dat we per 19 mei, gisteren dus, weer wat meer vrijheden krijgen en het leven weer wat meer “normaal” gaat worden. Sporten, dansen, muzieklessen enz. Het wordt weer beperkt toegestaan.

Een dik jaar zijn we nu al doende met de bestrijding van dit vreselijke virus en de beperkingen die het ons heeft opgelegd.

Aan de andere kant hebben deze beperkingen ook andere, in mijn beleving, positieve elementen meegebracht. We hebben een jaar in een soort van slow motion modus verkeerd. Het jachten en jagen waar heel veel mensen vóór Covid-19 in verkeerden, is al enige tijd omgeslagen in rust en regelmaat. We hebben weer ontelbare legpuzzels gemaakt, gezelschapsspelen met het gezin gedaan, nieuwe recepten uitgeprobeerd. We hebben hand- en spandiensten geleverd voor diegenen die dat niet meer konden doen omdat ze door de maatregelen aan huis gebonden waren. Gewoon, omdat we er weer tijd voor hadden en we wat meer naar de ander konden omzien.

Tijd voor elkaar, tijd voor de ander. Tijd voor bezinning.

Nieuwe vrijheden is een groot goed, maar ik hoop dat we ons bewust zijn geworden van het gegeven dat we niet weer willen terugvallen in de ratrace van het leven. Dat we blijven omzien naar elkaar en tijd en aandacht blijven geven aan de ander.

 

Annemie Craenmehr, raadslid CDA

Landelijk/​Provinciaal

De twaalf provinciale afdelingen vormen de schakel tussen de gemeentelijke afdelingen en het landelijke bestuur.