We kennen het allemaal als we in onze eigen omgeving, op tv of in de krant, iets zien wat ons niet aanstaat of als iets serieus misgaat. Dan zeggen we al snel: “Waarom houdt men zich niet aan de regels of waarom maken we daar geen regels voor?” En ja we zijn gewend, met ons gezin, dat er regels zijn. Immers, we zijn met velen en we zullen toch soms afspraken moeten maken waar iedereen zich zo goed en kwaad als het kan aan houdt, zonder “politie” te moeten spelen. Met dat in het achterhoofd het volgende:
Wat gebeurt er als het mis gaat in de maatschappij? Dan gaan velen wijzen en moet er vanuit een maatschappelijk rechtvaardigheidsgevoel een schuldige worden aangewezen. Zeer vaak is dit dan een bestuurder uit het publieke domein. Dus een logische reactie is dat de publieke sector na elk incident regels gaat stellen om te voorkomen dat ze verantwoordelijk gesteld wordt.
Om “verantwoordelijkheid te nemen en ook durven los te laten” is er meer nodig! Namelijk een cultuur waarin we niet altijd de schuldige zoeken maar accepteren dat er soms ongelukken gebeuren. Zeg maar vette pech. Willen we dat niet, dan moeten we regels accepteren. De vraag: Wat willen wij als gemeenschap? Geen regels? Dat kan, maar dat betekent ook dat we als samenleving bepaalde zaken moeten accepteren.
Vaak mis ik in de discussie de kant van hoe we als samenleving er mee om willen gaan als het mis gaat. Alleen door die kant te bespreken en daarin keuzes te maken kunnen we bepalen hoe we om moeten gaan met regels. En nu weer terug naar het begin van dit stuk……
Alex Janssen
Raadslid CDA Horst aan de Maas