Zomaar een ochtend in de CDA Winkel
Enkele weken geleden heeft het CDA haar winkel geopend. Vervolgens is het spannend of er mensen binnen komen lopen. Gelukkig gebeurt dat. Wat opvalt is dat veel mensen aangeven nog niet te weten of ze gaan stemmen en als ze al gaan stemmen op wie ze moeten stemmen. Dit is natuurlijk geen goed signaal. Het geeft aan dat mensen de politiek moe zijn en er niet veel vertrouwen in hebben. En dat is begrijpelijk op de momenten dat je ziet dat er onhaalbare of onware beloften of uitspraken worden gedaan in campagnes om kiezers over de streep te trekken. Maar vervolgens vinden wij dit ook heel jammer. Want gemeentepolitiek is juist heel bepalend voor het lokale voorzieningenniveau, voor de ondernemersmogelijkheden en het woon- en leefklimaat in onze gemeente. Wij hopen daarom dat veel mensen zullen besluiten te gaan stemmen op 19 maart.
Maar even terug naar de winkel. Ik wil u graag meenemen in een paar gesprekjes die daar plaatsvonden. Het eerste verhaal gaat over een 75-jarige dame die al haar hele leven in Gemert woont. Ze is al een tijdje alleen en mist gelegenheden om mensen dichtbij huis te ontmoeten. Ze is minder mobiel en hierdoor beperkt in haar mogelijkheden. Dat maakt haar best eenzaam. Daarnaast kost het meestal wel iets als je op pad wilt gaan. Daar zit meteen het tweede punt. Deze dame heeft een uitkering en een klein pensioen. Ze huurt bij de stichting en is verplicht bij haar appartementje een garage te huren. Maar ze heeft geen auto, gebruikt de garage niet en wil hem ook helemaal niet. De garage kost haar €42 per maand en dat zou ze heel graag aan andere dingen besteden. Echter toen ze dit besprak met de stichting kreeg ze te horen maar een huurder te zijn en het maar te moeten accepteren. Dan verhuist ze toch gewoon, zou je zeggen? Dat is alleen niet zo gewoon als je 75 jaar bent. Bovendien zijn er niet veel passende huizen beschikbaar voor deze mensen.
Het tweede verhaal gaat over een ondernemer die maanden geleden een vraag heeft gesteld aan de gemeente om mee te werken aan de doorontwikkeling van zijn bedrijf. Iedere twee weken heeft hij de gemeente om antwoord gevraagd. Na drie maanden nog geen antwoord te hebben gehad werd hij een keer goed boos. Het antwoord dat hij toen kreeg was nee. Dat kan natuurlijk. Het is niet vanzelfsprekend dat er overal aan meegewerkt moet worden. Echter voldeed het plan aan alle voorwaarden. De ondernemer geeft aan zich niet serieus genomen te voelen. Op mijn vraag of ik het eens bij de gemeente aan moest kaarten was hij terughoudend. Als reden gaf hij aan misschien wel met deze wethouders verder te moeten en bang te zijn daarna helemaal niet meer geholpen te worden.
Het derde verhaal gaat over een dame die werkt in de jeugdzorg. Ze maakt zich zorgen over de transitie naar de gemeente. Deze gaat in haar ogen te snel en veel gemeenten lijken hier niet klaar voor te zijn. Ook geeft ze aan momenteel meer tijd kwijt te zijn aan dossiervorming dan aan het bezoeken van kinderen en gezinnen. Mensen die werken in de jeugdzorg doen dit meestal vanuit de overtuiging om deze kinderen te willen helpen. Dossiervorming hoort daar zeker bij, maar is zwaar aan het doorslaan. Hierdoor komen hulpverleners steeds verder van hun werk te staan en hebben steeds vaker het gevoel tekort te schieten.
Zomaar wat verhalen die afgelopen zaterdagmorgen verteld werden in de winkel en ik graag met u wil delen. Waarom? Omdat dit nu net de dingen zijn waar we ons in de politiek druk om moeten maken. En dat we dit serieus nemen zou ik de komende jaren graag aan u laten zien. Het zijn ook alle drie onderwerpen waar we iets aan kunnen doen. Samen met ouderenbonden nadenken over hoe eenzaamheid nog beter te bestrijden, samen met de stichting vraag en aanbod beter op elkaar afstemmen, samen met Peel 6.1 werken aan een goede transitie van de jeugdzorg en samen met ondernemers de schouders eronder om ondernemen mogelijk te maken.
Inge van Dijk
Lijsttrekker CDA Gemert-Bakel