Kwestie van vraag en aanbod

Naar aanleiding van mijn vorige blog ontspon zich een discussie op Facebook. De vraag was de vraag of criminelen een podium op televisie moeten krijgen, waardoor ze zich een soort heldenstatus aan kunnen meten. Dat is een kwestie van vraag en aanbod zeggen sommigen. “Als wij er niet naar kijken dan komen ze vast niet meer op televisie.”

Technisch gezien klopt dat vast. Als niemand meer zou kijken naar programma’s als Pauw, wanneer daar criminelen, reljeugd, hooligans of motorbendes te gast zijn, dan worden die vast niet meer uitgenodigd. En dan is de vraag of criminelen en andere figuren een podium moeten krijgen ineens niet meer relevant. Maar daarmee de kous af? Is journalistiek of televisie maken echt niet meer dan u vraagt, wij draaien? Ligt alle verantwoordelijkheid bij ons, de kijkers?

Als ergens vraag naar is, wordt het gemaakt. Dat is een waarheid als een koe. Maar betekent dat dan ook dat we moeten tonen wat mensen willen zien of lezen, zonder na te denken over eventuele gevolgen? Hoe zou de wereld er uit zien als we alleen nog zouden kijken naar winst, kijkcijfers, oplages enzovoort? En er niemand meer was die zich voor de gevolgen zou interesseren? Wanneer we ieder gevoel van verantwoordelijkheid lieten varen en ons slechts zouden richten op de onmiddellijke wens van het individu? In wat voor maatschappij leven we dan?

Ik denk dat het belangrijk is verantwoordelijkheid te dragen voor elkaar. En dat iedereen, leraren, ouders, journalisten en ook politici daar een rol in hebben. Het is simpelweg niet voldoende ons neer te leggen bij de wet van vraag en aanbod. Het leven is meer dan u vraagt, wij draaien. Het gaat om meer dan consumeren, hoge kijkcijfers en geld verdienen. Het gaat om een leefbare samenleving. Daar mogen we allemaal best wat meer bij stil staan. En het liefst ook naar handelen.