Scheiding tussen kerk en staat

Het zal wel komen omdat ik inmiddels lid ben van de Tweede Kamer. Maar op straat spreken mensen me met grote regelmaat aan voor een kort praatje. Ik vind dat leuk. Het is interessant om te weten wat mensen drijft en beweegt. En soms heb je een interessante discussie.

Gisteren sprak iemand mij aan over een bericht op Twitter. Een politiek bestuurder vond het een prima idee als de Bossche Sint Jan definitief dicht zou gaan. De kathedraal zou voortaan alleen nog open zijn voor liefhebbers van cultureel erfgoed. Dit naar aanleiding van een artikel over euthanasie in het Brabants Dagblad. Deze bestuurder was het met de kerk oneens. En dus moest de kerk dicht.

Het gesprek op straat ging niet over euthanasie en de rol van de kerk. Gelukkig maar. Want dan stonden we waarschijnlijk nog te discussiëren. Maar mijn gesprekspartner vond het bijzonder dat een vertegenwoordiger van de overheid zich zo expliciet uitsprak over een zaak die eigenlijk alleen de kerk aan gaat. “Dat is toch vreemd.”

Natuurlijk is dat vreemd. In ons land hebben we de scheiding tussen kerk en staat. Die scheiding is er niet om te voorkomen dat leden van een geloofsgemeenschap zich uitspreken in het maatschappelijk debat. Die scheiding is er om te voorkomen dat een overheid bepaalt wat een mens mag geloven en wat niet. En dat is heel belangrijk.

Politici en bestuurders zijn in eerste instantie gewoon mensen. En zoals ieder mens heeft ook een bestuurder recht op een mening. Maar wanneer zo’n bestuurder op Social Media zegt dat wat hem betreft een kerk beter kan sluiten vanwege haar opvatting over welk onderwerp dan ook, dan heeft die persoon weinig begrepen van de scheiding tussen kerk en staat. En dat is inderdaad bijzonder.