Stille nood - Column Jacco van Duijn
In mijn vorige column had ik het over zichtbare eenzaamheid. Mensen die zichzelf of de woning verwaarlozen, waardoor we spreekwoordelijk S.O.S. op de voordeur moesten schrijven. In deze column wil ik het juist hebben over mensen die we wél zien, maar waar de nood dieper van binnen zit.
Corona, vooral het maximumaantal bezoekers dat gepaard gaat met de avondklok, is een aanslag op het sociale leven. Vooral jongeren zien hun leven veranderen. Waar ik op mijn 18de de kroeg in kon om met mijn vrienden samen te zijn ervaren de jongeren van nu een gemis. In deze periode vorm je vriendschappen en je sociale kring voor heel je leven. Dat het samenzijn nu grotendeels wegvalt is een groter probleem dan ik eerder dacht.
Wat ik vergat is dat ik zelf mijn leven kan inrichten zoals ik dat wil. Als je thuis bij je ouders woont is dat heel anders.
Eerst dacht ik dat het wel mee zou vallen en dat jongeren hun (tegen)reacties overdreven. Het is belangrijk om de ouderen en zwakken van de samenleving te beschermen. Iedereen moet zijn steentje bijdragen en de jongeren dus ook. Wat ik vergat is dat ik zelf mijn leven kan inrichten zoals ik dat wil. Als je thuis bij je ouders woont is dat heel anders. Je voelt je opgesloten en de uitzichtloosheid over hoelang het kan duren maakt het er niet beter op. Het probleem is dat dit nieuwe problemen oplevert voor jongeren. Ga je deze problemen, als jongere, dan bespreken? En met wie? Dit is iets wat mij de laatste week bezighoudt.
De directeur van De Kindertelefoon vertelde vorige week bij JINEK over dit probleem. Kinderen en jongeren ervaren iets wat ze nooit eerder hebben meegemaakt. Ze weten niet hoe ze hier mee om moeten gaan en dat kan leiden tot nog grotere problemen. Jongeren vinden het moeilijk om het probleem kenbaar te maken en ouders kunnen het daardoor wellicht over het hoofd zien. Stille nood.
Wat kan je doen als jongere wanneer je niet weet niet wat je aan moet met dit probleem? Hoe kun je dit als ouder het beste bespreekbaar maken? Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Ik ben geen ouder en kan helaas geen goede oplossing bedenken. Er zijn instanties zoals het Welzijnskwartier en het Jeugd- en Gezinsteam die meer verstand hebben van deze problematiek, maar de stap om hier daadwerkelijk naartoe te gaan als jongere of ouder is groot. Wellicht heeft iemand de gouden tip?