CDA stelt vragen over paarse krokodillen en zomerse zwembadjes

Terwijl de schoolvakantie bijna ten einde is en de ene na de andere waarschuwing voor een hittegolf wordt aangekondigd, moest op last van handhaving in Prinsenhof een door bewoners op een gemeentelijke grasstrook aangebracht zwembadje worden verwijderd. Bewoners hadden zelf geld bij elkaar gelegd voor dit verkoelende speelparadijsje, maar handhaving eiste dat het bad en de trampoline ernaast verwijderd werden.

Het CDA maakt zich nog altijd zorgen om de leefbaarheid in Prinsenhof. Waar de wijk eerst werd geteisterd door autobranden, kwam recentelijk in het nieuws dat jongeren er met messen rondlopen en een steekpartij bij de basisschool plaatsvond. Naast al die negatieve berichtgeving zijn er gelukkig vele wijkbewoners die zich inzetten om hun wijk veiliger en leefbaarder te maken, zodat ook gezinnen met jonge kinderen er met veel plezier kunnen wonen.

Paarse krokodil

Om deze sociale wijk sterker en leefbaarder te maken is het programma Sterk voor Noord in het leven geroepen, waarbij volgens de website ‘de ontwikkeling van alle bewoners van Leidschendam-Noord centraal staat’, waaronder fijn en veilig wonen. ‘Om deze onderwerpen goed aan te kunnen pakken hebben we ook de hulp van de bewoners zelf nodig’, staat op de website. Het is dan ook verbazingwekkend dat een door bewoners geplaatst zwembadje moest worden verwijderd, want zoals de bewoners zelf ook aangeven is het zoveel meer dan een bad met water.

Het verbieden van dit soort bewonersinitiatieven helpt nou niet bepaald mee met de doelstelling om ‘fijn en veilig te wonen’ te bewerkstelligen. Doordat de bewoners zich van het kastje naar de muur gestuurd voelen zullen zij dit jaar het badje niet meer opzetten. Het CDA hoopt dat de gemeente samen met de bewoners voor volgend jaar wél tot een werkbare oplossing kan komen. “Het is best gek dat de bewoners van Leidschendam-Noord weliswaar geen zwembadje hebben, maar wél een paarse opblaaskrokodil krijgen. Een paarse krokodil is namelijk alleen leuk als je er op kunt dobberen in een zwembadje.”

Denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen

CDA-raadslid Lieke Muller stelde vragen aan het college en ging in gesprek met de bewoners van wie het zwembadje verwijderd moest worden. “Mensen die in een flat wonen hebben geen ruimte om een zwembadje te plaatsen. Het is begrijpelijk dat zij een leeg stukje gemeentelijk gras onder hun balkons gebruiken. Waarom zouden mensen mét een tuin wel de luxe mogen hebben om in een hittegolf in een zwembadje te spelen, maar iemand die in een flat woont niet?”, legt Muller uit. De teleurgestelde bewoners delen deze vraag.

Muller vult aan: “Zwemmen in de Vliet mag niet. Een buitenbad is er niet meer in onze gemeente. Vlietland is voor (jonge) kinderen te ver weg. Mensen die geen eigen tuin hebben waar zij een zwembadje kunnen plaatsen mogen dit ook niet op een stukje gemeentegras naast hun eigen woning/balkon doen. Wat blijft er dan nog over? Vandaar ook mijn vraag welke mogelijkheden het college ziet om de zomerse waterpret die kinderen hebben die opgroeien in woningen mét achtertuin, ook mogelijk te maken voor kinderen in hoogbouwwijken. Ik kijk uit naar de antwoorden, want als we sámen denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen komen we met zijn alleen een stuk verder”.

Is dit de gemeente die we willen zijn?

In en rond de gemeentelijke speeltuintjes worden regelmatig gebruikte drugszakjes en in sommige gevallen zelfs messen gevonden. Met handhaving van het zwembadje en de trampoline wordt wel gedacht aan de veiligheid van dronkaards in plaats van het plezier aan kinderen, maar is het wegkijken vanuit het college bij de overlastgevende drugs- en wapenproblematiek in de wijk écht een groter probleem voor de leefbaarheid. Het is jammer om te zien dat op last van de gemeente gezinnen hun zomerse waterpret wordt ontnomen, maar dat het probleem van messenbezit en drugsgebruik niet lijkt te worden aangepakt. “Is dat de gemeente die we willen zijn voor deze inwoners?” verzucht Muller teleurgesteld. Het CDA hoopt dat de inzet van handhaving meer wordt toegespitst op overlastgevende groepen in plaats van op sociale cohesie onder gezinnen.