Alge­me­ne beschou­win­gen door Alex Eng­bers

Als interviewer is het mijn taak om bij elk antwoord ‘waarom’ te vragen. Want alleen dan hoor ik wat de pijnen, driften en overtuigingen zijn geweest die deze persoon hebben gemaakt tot wie hij is. Door het schrijven van al deze boeken begrijp ik beter dan voorheen dat wij mensen uniek zijn in hoe we ons leven invullen en terzelfder tijd allemaal handelen vanuit onze emotie. Los van geslacht of leeftijd. Geen van ons is zonder pijn. Wij allen kennen onze onredelijke driften.

Door alle interviews is mijn beeld van de andere mens milder geworden. Ik gun de ander zijn eigen wereldbeeld en erken zijn pijn. Heb ook nooit geloofd in de woorden van Jean Paul Sartre: de hel, dat zijn de anderen. De ander? Dat zijn 163.000 Amersfoorters die zonder uitzondering in vrede, veiligheid en voorspoed naar de toekomst willen kijken.

Nu zeggen we in dit huis soms dapper dat we twee generaties vooruit kijken. Dat is erg hoog gegrepen. Het is immers al verrekte lastig om tien jaar vooruit te kijken. Maar goed, laten we dat dan wél doen: vooruit kijken. In het belang van onze inwoners. Laten we niet verzanden in gekift op de vierkante millimeter.

Wat ik daarmee bedoel?
Nog niet zo lang geleden waren bubbels beloftes van ontspanning en goede gesprekken. Was het een uiting van het goede leven. Zodra de champagnekurken knalden kon het feest beginnen. Maar bubbels hebben een andere lading gekregen. Bubbels zijn uitingen geworden van het bitter beleden eigen gelijk. Van giftige uithalen naar de ander. Van toetsenbordridders die anoniem de andere mens verguizen. Want die ander heeft een andere mening. Hoe durft-ie!

Wie San Gimignano kent heeft er een beeld bij. Want in dit Toscaanse stadje stonden ooit 72 torens omdat de inwoners elkaar niet meer vertrouwden. Ze verschansten zich in hun hoge huizen uit angst om met de ander in gesprek te moeten.

Digitaal vergaat het ons nu ook zo.
Vergeleken met de rauwe sociale media is deze raadszaal gelukkig een baken van beschaving. We zijn het wekelijks hartgrondig oneens, zoals het ook hoort bij 39 volksvertegenwoordigers, maar we blijven als beschaafde mensen via de voorzitter uiting geven aan onze instemming of afkeuring. Het kan spannend zijn, discussies zijn soms op het scherp van de snede en gedrenkt in emoties, maar na afloop drinken we vaak een pilsje.

Dat zal ook moeten. Want in de politiek kom je nergens als je enkel je eigen gelijk verkondigt, zoals in digitale bubbels gebeurt. In dit politieke huis begrijpt iedereen: zonder goede tegenspraak volgt er geen gedragen samenspraak.

Neem Amersfoort, in onze Raad heb je altijd ten minste vier partijen nodig om een motie of amendement aangenomen te krijgen. Dus wie niet kan overtuigen, die bereikt niets. Sterker nog, wie niet kan horen wat de wensen of pijnpunten van een andere politieke partij zijn, komt niet eens in gesprek, het voorportaal van een gedeelde overtuiging.

Onze stad kent echt wel zijn problemen. Maar hé, we lijden niet als de inwoners van Soedan, Gaza of Oekraïne, waar de dood op iedere straathoek loert. Wij kennen dat Goddank niet. Wij hebben slechts stevige uitdagingen, die we in vrede en welvaart kunnen tackelen .

Wat zijn dan volgens CDA Amersfoort - naast een altijd wakend oog voor de sociale noden van de kwetsbaren in onze stad - de stevige uitdagingen waarvoor de stad zich in de komende jaren geplaatst ziet. Ik noem er een aantal.

• de bouw van 13.000 extra woningen. Want woningnood is in onze stad onverminderd hoog. Vooral jongeren kunnen vaak geen kant op.
• Zorgen dat de bereikbaarheid van de stad over het spoor en over de weg goed blijft en dat we niet dichtslibben.
• Teveel herrie en een matige lucht, waardoor de gezondheid van burgers onder druk staat.
• Netcongestie, een probleem dat nog altijd groeit. De ontwikkeling van onze stad, de werkgelegenheid en de veiligheid zullen allemaal nog hun tikken krijgen in de komende jaren. Daar denken we als CDA Amersfoort bepaald niet lichtvaardig over.
• De vergrijzing die Amersfoort raakt. We moeten daarom de komende jaren veel meer voor 70-plus bouwen. Want daarmee voorkomen we eenzaamheid, ontlasten we de zorg en geven we een slinger aan de doorstroming zodat gezinswoningen vrij komen voor jonge gezinnen.
• En dan nog het beruchte ravijnjaar, de veranderde rekenmethodiek waardoor het Rijk minder aan de gemeenten geeft. Een korting van vier procent. Gelukkig staan we er in financiële zin best goed voor, een voorwaarde om onze stad mooi en veerkrachtig te houden.

Zoals gezegd, stevige uitdagingen.
Hier gaan we de komende jaren onze handen vol aan hebben. En waarover we in de politiek zeer verschillend kunnen denken. Dat is misschien wel het mooie van ons democratische systeem, dat we vanuit ideologische overtuigingen onze wensen kunnen inbrengen. Daardoor is er volgend jaar maart ook zoveel te kiezen is.

Tot slot.
Voor onze partij is naast solidariteit met de hulpzoekende, publieke gerechtigheid en macht aan de basis, rentmeesterschap één van de vier hoekstenen. Dat betekent in essentie dat we voor onze kinderen een betere stad willen achterlaten. En wat goed is voor de stad ligt besloten in de wensen van alle Amersfoorters. Juist daarom nemen we hun verschillende meningen ook zo serieus.

We kunnen voor het verhaal van deze stad uiteraard geen 163.000 verschillende boeken schrijven. Wat we echter wel kunnen doen is als stad naar elkaar luisteren en met elkaar naar voorspoed voor de stad streven, met een open oor voor de noden en wensen van al onze burgers. Juist ja, eenheid in verscheidenheid.

Terwijl veel twitteraar Sartres ‘de hel, dat is de ander’ giftig uitdragen, laten wij ons liever inspireren door die andere Franse filosoof, Emmanuel Levinas. Hij stelt immers het gelaat van de ander centraal. Laten we zeggen, het gelaat van de Amersfoorter.

Want in dat gelaat van de ander ligt de verplichting de ander te zien, te erkennen, te helpen en te respecteren. Zo willen wij - onverbubbeld - politiek bedrijven in onze stad.