Bin­nen werd geluis­terd. Bui­ten werd geroe­pen.

En ze zijn boos dat ze op geen enkele wijze zijn betrokken in de keus van het college. Dat het college dit besluit vorige week maandag al heeft teruggedraaid heeft hun vertrouwen in de overheid nog niet direct hersteld.

Terzelfder tijd zijn er buiten de raadszaal twee protesterende groepen. Zo’n 75 voorstander en zo’n 150 tegenstanders van de opvang van 191 extra asielzoekers staan minutenlang op tien meter van elkaar naar elkaar te schreeuwen. Zoals kinderen minutenlang ‘welles’ en ‘nietes’ tegen elkaar blèren, zo is ook het niveau van deze twee groepen. De een roept keihard ‘nooit meer fascisme’ en de ander ‘Wij zijn Nederland’.

Ze luisteren geen moment naar elkaar.
De Wij-zijn-Nederland-groep is grotendeels met de trein gekomen, dus van buiten Amersfoort, en draagt zwarte kleding. Deze ‘zwarthemden’ hebben in protest de vlag van Nederland om hun schouders geslagen. Al dan niet onderste boven.

Het is een altijd te verdedigen recht dat demonstreren in Nederland mag en kan.
Ik zie met eigen ogen dat veel zwarthemden zich op dit uitje hebben verheugd. Hun ogen glanzen vol verwachting als ze zich even voor zevenen bij de kleine demonstratie aansluiten.

Ik vermoed dat ze hebben genoten van hun kortstondige bezoek aan Amersfoort; niet in het laatst omdat ze ook nog de ME in actie weten te krijgen en er enkel arrestaties volgen.

Ondertussen wordt in de raadszaal wel echt gepraat en geluisterd.
Onder de voortreffelijke leiding van voorzitter El Messaoudi luisteren tien raadsleden tussen 1900 en 2300 uur naar 40 insprekers. Het is een unicum. Nooit eerder heeft de raad één voor één naar zoveel insprekers geluisterd. Het is een marathon van emoties.

De avond ín de Raadszaal is een triomf voor de democratie. Er wordt gesproken op het scherp van de snede. De furie van alle insprekers mag er zijn. Zo wordt er hartstochtelijk gepleit voor de plicht asielzoekers een warm welkom te heten. Met soortgelijke passie wordt gesproken over de angst die in zijn of haar gezin is gekropen. Zowel voor-als tegenstanders verraden met verstikte stemmen en tranen in de ogen hoezeer hen dit raakt.

Het was een marathon van emoties

Alles mag er deze avond zijn, alles mag gezegd. Inclusief de soms onnodig harde woorden aan het college en de burgemeester. De Raad, het hoogste orgaan van de stad, kon dinsdagavond enkel luisteren en een enkele verdiepende vraag stellen.

Ook de Raad begreep dat eerst de emotie een plek moet krijgen voordat de Raad met dit onderwerp politiek-inhoudelijk aan de slag kan.

Over twee weken is de Raad van Amersfoort wél aan zet. Dan zal de Raad onderling in debat gaan over de gewenste kaders waarmee het College kan zoeken naar geschikte plekken voor 191 extra asielzoekers. Amersfoort moet immers groeien van de huidige 750 naar 941 opvangplekken. In een stad met ruim 80.000 gebouwen/huizen lijkt dat geen onmogelijke opgave.

Ondertussen gaan alle partijen, ook de mijne, door met vragen stellen en nadenken over de gewenste kaders. Want voor mijn partij zijn twee aspecten zonneklaar: a. We gaan plek vinden voor die 191 extra asielzoekers, en b. Dat doen we samen met onze inwoners.

Want juist na dinsdagavond is eens te meer duidelijk: wie in Amersfoort zijn burgers serieus neemt en betrekt bij zijn afwegingen boort een schat aan denkkracht en compassie aan.

Als om elf uur ‘s avonds de laatste insprekers huiswaarts gaan is het plein allang weer leeg. De demonstranten zijn immers al uren thuis, tevreden dat ze ook hun stem hebben laten horen, ook al wilden ze elkaar niet verstaan.

Geluisterd werd er dinsdag enkel in de raadszaal…

Door praten of meer weten?