CDJA Con­gres in Delft

Op vrijdag 29 november en zaterdag 30 november kwamen CDJA’ers uit het hele land naar Delft. In het Vakwerkhuis en de TU Campus was namelijk het najaarscongres van het CDJA. Sprekers tijdens dit congres waren Tweede Kamerlid Harmen Krul, burgemeester Marja van Bijsterveldt-Vliegenthart en onze fractievoorzitter Frank Visser. Frank was gevraagd om de overdenking te verzorgen. Zijn overdenking kun je hieronder lezen:

Wat ontzettend goed om weer bij het CDJA te zijn, de club waar zowel onze burgemeester Marja van Bijsterveldt als ikzelf veel sporen hebben liggen. Heel mooi en fijn dat jullie in Delft zijn neergestreken.

De meesten van jullie zullen mij niet kennen vermoed ik: mijn naam is Frank Visser. Ik ben fractievoorzitter van het CDA in de Delftse gemeenteraad.

Als gemeenteraadslid was ik onlangs op werkbezoek bij De Jessehof, een door de kerken opgericht interdiaconaal centrum in de Delftse binnenstad. De Jessehof wil graag de eenzaamheid van mensen verminderen en richt zich daarbij in het bijzonder op sociaal kwetsbare mensen. En deze inwoners vinden in De Jessehof -naar eigen zeggen- “een plaats waar niets hoeft en waar naar behoefte vrij kan worden gesproken over lief en leed, levensvragen en geloof.”

Tijdens dit bezoek werd ik aangesproken door een van de bezoekers: een meneer die zich enigszins moeizaam voortbewoog… en meneer wilde overduidelijk een praatje maken. Dus dat deden we. Deze meneer, ik schat zomaar in dat hij ouder is dan de meesten hier vanavond aanwezig, vertelde zijn levensverhaal. Kort samengevat kwam het erop neer dat hij, mede door zijn werk, op veel verschillende plaatsen had gewoond – ook in het buitenland. Hij eindigde zijn verhaal met de vraag: Wie kent je dan?

Hoewel het verhaal van meneer vooral markant was, bleef bij mij in het bijzonder die laatste vraag hangen: Wie kent je dan? Aan wie denk je bij deze vraag? Een partner, familie, een vriend of collega?

Een belangrijke vraag, juist in deze onrustige en gespannen tijd. Gekend worden door de ander is essentieel, juist nu. Immers, gekend worden betekent ook dat je wordt gezien.

En zoals onze politiek leider Henri Bontenbal bij de Algemene Politieke Beschouwingen in september al aangaf: “Pas als je gezien wordt, kun je ook anderen zien.”

Elkaar zien, omzien naar elkaar. De apostel Paulus schreef er al over in zijn brief aan de Filippenzen (Filippenzen 2:4): “Laat eenieder niet alleen oog hebben voor wat van hemzelf is, maar laat eenieder ook oog hebben voor wat van anderen is.” Paulus moedigt de gelovigen hier aan om niet alleen op hun eigen belangen te letten, maar ook op de behoeften van anderen.

Het idee van omzien naar elkaar wordt hier verbonden aan nederigheid en zorg voor het welzijn van anderen, boven het eigenbelang. Want, ieder mens telt. Ieder mens moet worden gezien en zich thuis voelen, niemand uitgezonderd. En dat principe -gezien worden, erbij horen en het welzijn van anderen- is er persoonlijk in gefietst door de Delftse CDA-burgemeester bij een groot Nationaal Programma voor een aantal investeringswijken in onze stad. Het draagt actief bij aan een antwoord op de vraag: Wie kent je? Zo hoort het!

Elkaar kennen is van wezenlijk belang voor het opbouwen van een sterke samenleving.

Het is de basis voor verantwoordelijkheid, vertrouwen, respect en samenwerking. Of zoals de directeur van ons Wetenschappelijk Instituut -Pieter Jan Dijkman- eerder dit jaar schreef in Christendemocratische Verkenningen: “…de rechtsstaat is zoveel meer. Vanuit het ankerpunt van menselijke waardigheid is het ook van belang om die sociale kant van de rechtsstaat te benaderen; er is zoiets als de sociale rechtsstaat.”

Elkaar kennen betekent dus ook: betrokken zijn bij de gemeenschap. Het is makkelijker om je in te zetten voor een samenleving waar je mensen echt kent en wanneer je weet wat er speelt. Daarom is de maatschappelijke diensttijd een belangrijke investering. Jonge mensen leren op deze manier wat het is om iets voor de samenleving te doen en ontmoeten mensen buiten hun eigen bubbel. Ontmoeting en versterking van jongeren én samenleving komen hierin samen. De inzet van de Tweede Kamerfractie, bij monde van Harmen Krul – deze week bij de begrotingsbehandeling OCW om dit via een voorstel te behouden, draagt ook actief bij aan een antwoord op de vraag: Wie kent je?

Als christendemocraten leven we in het besef dat mensen elkaar nodig hebben. Dit vraagt om een samenleving waarin we omzien naar elkaar en elkaar kennen. En een stabiele politiek vanuit het midden, geïnspireerd door het Bijbels Evangelie – dat de tijd volledig overstijgt en onze uitdagingen in het juiste perspectief plaatst. Daar staan wij voor.

Oplossingen die ons land, de provincie of gemeente verder brengen vinden we in het politieke midden.

Daarmee keer ik - ten slotte - terug naar De Jessehof, waar de meneer mij vroeg: Wie kent je dan? Voor mij was dit meer dan een retorische vraag, meer dan een persoonlijke ontboezeming. Ik had en heb het antwoord niet. Wat ik wel weet, is dat ik in een land wil leven waarin ook deze meneer zich gezien en gekend voelt. En ik ken oprecht maar één politieke filosofie, ideologie die die ambitie heeft. Dat is de christendemocratie. Ons christendemocratisch gedachtegoed focust immers niet op het individu of het collectief, maar op sociale verbanden en instituties. En dat doet ons gedachtegoed vanuit een mensbeeld dat niet ieder voor zichzelf leeft, maar dat we geroepen zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf en onze naasten. Onze christendemocratie wil een warme samenleving, als één reusachtig huis om te schuilen. Waarin we elkaar zien en elkaar kennen. Waarin we warmte bieden en aandacht geven. Waarin we initiatieven nemen en voorstellen doen die dat versterken. Daar werken wij, als christendemocraten en ieder met zijn of haar talenten, dagelijks aan. Laten we dat blijven doen, want zo zorgen we er niet alleen voor dat we elkaar kennen, maar bouwen we aan de sterkst mogelijke samenleving.

Een mooi en betekenisvol congres toegewenst!