Het is vrijdagochtend, ik zit in de tuin met een kop koffie en ik blader op mijn IPad door de ochtendbladen. Er schijnt een heerlijk zonnetje en ik heb een rustig paasweekend voor de boeg. Ik kan een glimlach niet onderdrukken: even geen volle agenda, geen verplichtingen, maar lekker even alleen leuke dingen doen. Als ik naar mijn vrouw had geluisterd dan was ik vandaag de hele dag in de tuin aan het werk gegaan. Mooi niet dus. Rond de middag komen er toch nog een aantal telefoontjes en mailtjes binnen, die te maken hebben met mijn werk en het nieuws van die dag. Ik beantwoord de telefoontjes en handel de berichten af.
Het is vandaag Goede Vrijdag, en iedereen geeft er zijn eigen invulling aan. Mijn katholieke vrienden staan in de middag stil bij de kruisiging en dood van Jezus (vrede zij met hem), mijn protestantse vrienden doen hetzelfde sober in de avond. Weer andere vrienden gaan graag naar een festival, weekendje weg of ... werken in de tuin.
Zelf heb ik mij voorgenomen om deze middag bij mij in het dorp onze moskee Assalaam te bezoeken. Juist ook omdat dit mij helaas niet altijd lukt op vrijdag. Als het niet lukt probeer ik altijd om alsnog de moskee op zondagmiddag te bezoeken.
Op mijn Gazelle kom ik bij de moskee aan, net te laat, de imam is al begonnen met de vrijdagpreek. Ik loop de gebedsruimte binnen, waar het vrij druk is, omdat veel bezoekers een vrije dag hebben. Ik neem plaats op de grond tussen twee mannen in, ik ken geen van beiden.
Het is gelukkig zo in onze moskee dat de imam de vrijdagpreek eerst in het Arabisch houdt en daarna in het Nederlands. Hij vertelt dus twee keer dezelfde boodschap, zonder overigens het Arabisch letterlijk te vertalen. Het mooie is dat de imam die boodschap met dezelfde passie en overtuiging brengt als in het Arabisch. Mijn Arabisch is niet zo goed dat ik de boodschap altijd meteen helder begrijp, voel of kan plaatsen. Dat lukt met wel met de boodschap in het Nederlands.
Zijn Nederlandse versie is op deze vrijdag glashelder en ondubbelzinnig, hij heeft mijn volle aandacht. Ik vind zijn boodschap zelfs zo interessant dat ik (stiekem) aantekeningen maak op mijn mobiele telefoon. Ik weet het, het is eigenlijk not done. Maar mijn intentie is goed, en in de islam begint alles met goede intenties. (Wat overigens absoluut geen garantie is voor de goede omzetting in de juiste daden. De uitvoering is en blijft altijd mensenwerk, zullen we maar zeggen…)
Terug naar de boodschap van onze imam. Blijkbaar heeft hij in de afgelopen weken in een zesdelige serie elke vrijdag één onderwerp besproken, waarbij ik het geluk heb dat hij deze vrijdag ook nog een samenvatting geeft. De kern van de boodschap is: ken jij als moslim jouw fundamentele waarden en omgangsvormen wel in onze samenleving? Thuis, op straat of op het werk?
Het gaat in de eerste plaats om broederschap, dat wat ons als mensen van vlees en bloed verbindt. Ten tweede gaat het over gelijkwaardigheid, tussen man en vrouw, tussen jongens en meisjes. Behandel een jongen niet als een “ prins” en een meisje niet als een “werkster”. Ten derde gaat het om contact zoeken met elkaar. Elkaar durven ontmoeten, gewoon omdat we elkaar nodig hebben. Ken je buren. “De moskee zit vandaag vol, maar kennen jullie elkaar ook? Of is het bidden en direct de deur uit?” In de vierde plaats gaat het om respect hebben voor elkaar. Respect voor elkaars verschillende meningen en inzichten, voor elkaars verschillende manieren. Ten vijfde is er de oproep om goed te doen jegens de ander, hoe klein het gebaar ook is. Neem hier de “ Al-Birr” (alles wat goed is, of perfectie in omgangsvormen) als uitgangspunt voor hoe je met jouw ouders dient om te gaan. Gebruik dit ook naar anders gelovigen. Ten zesde: handel rechtvaardig, kies geen partij omdat iemand een vriend of familie is. Streef naar rechtvaardigheid en handel vanuit eerlijkheid, zoals ons geloof ons oproept.
De imam stelt tot slot een aantal indringende vragen. “Voeden we onze kinderen op deze manier op? Handelen we zo als man en vrouw? Vertalen we dit ook daadwerkelijk naar daden? Want als we liefde zaaien, oogsten we ook liefde. “ Zijn vragen weerkaatsen tegen de muren van de gebedsruimte, en galmen na in mijn hoofd..
Inmiddels heb ik mijn telefoon weer weggestopt en begint het afsluitende vrijdaggebed. Bij de afscheidsgroet staat mijn rechter buurman direct op en verlaat de gebedsruimte. Ik spreek mijn linker (onbekende) buurman aan en vraag hoe hij heet. Hij begrijpt me niet zo goed, maar ik houd vol. Basam, zegt hij. Hoe? B-A-S-A-M. Ik ben Mustafa, zeg ik. Hij geeft me een hand en vertelt dat hij uit Syrië komt. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht.
Ik schud daarna nog een aantal bekenden kort de hand en ga op mijn fiets weer naar huis. Mijn zoon, die vlak voor mij uit de moskee is thuisgekomen, heeft al aan mam doorgegeven dat pap zelfs in de moskee niet van zijn telefoon kan afblijven... Ik heb dus wel iets uit te leggen. Ik vertel hen dat ik dat gedaan heb vanuit de oprechte intentie om de inspirerende boodschap van de imam kort vast te leggen. Dit excuus wordt gelukkig aanvaard, waardoor ik verder kan genieten van deze (in meerdere opzichten) Goede Vrijdag.
Mustafa Amhaouch, Tweede Kamerlid CDA