Gezinnen, verenigingen en bedrijven zijn hard geraakt door de coronacrisis. Het vraagt om meer veerkracht dan ooit. Maar dit is ook het moment om vooruit te kijken en er sterker uit te komen. Het CDA wil in gezinsstad Apeldoorn nu doorpakken met een samenleving waarin we voor elkaar zorgen als we in de schulden zitten of zorg nodig hebben.
We zien toenemende invloed van schulden- en armoedeproblematiek. In brede zin zien we de de rijken rijker worden en de armen armer, zonder dat we als samenleving hier grip op hebben. Corona vergroot die breuk. De vraag is of schulden- en armoedeproblematiek een individuele oorzaak kent, of dat het meer een resultante is van onze samenleving. De tijd is dus ook voorbij dat het oplossen van schulden enkel en alleen de verantwoordelijkheid van het individu is. Het is nodig de diaconale en andere initiatieven die armoede beperken te herwaarderen. Het taboe om in extreme gevallen als overheid schulden af te lossen, in plaats van jarenlange (en dus dure) begeleiding moet verdwijnen. Op voorwaarde dat het goed wordt uitgelegd. Inwoners mogen nooit het slachtoffer worden excessen in de schuldenindustrie. Dat komt mede door jarenlange privatisering van nutsvoorzieningen of tenminste doordat gemeentelijke en rijksoverheid geen grenzen stellen aan excessen. Privacy moeten we waarborgen, maar mag nooit een beperking zijn in het oplossen van problemen bij gezinnen en inwoners in armoede.
Ook vraagt dit om een overheid die sober is in het verhogen van eigen tarieven en belastingen. En laat het besef groeien dat we veel van onze inwoners vragen.
Kinderen in armoede
In Apeldoorn zou geen kind zonder eten naar school mogen gaan. En toch gebeurt het. 1 op de 9 kinderen in Nederland leeft in armoede. Die cijfers zijn veel te hoog. Een belangrijke (signalerende) taak is hierin voor het onderwijs belegd.
Zorg en ondersteuning
De afgelopen jaren heeft de gemeente nagedacht hoe de nieuwe zorgtaken op lokaal niveau in te richten. Met principes als zorg in de wijk en dichtbij huis, het vereenvoudigen van de toegang, de acceptatie dat kwetsbaarheid bij het leven hoort en dat niet automatisch bij elke hulpvraag een beroep op de overheid gedaan zou moeten worden. Ook het onderwijs en de eigen leefomgeving moeten daarin worden betrokken. Er zijn met name in de jeugdzorg nog grote uitdagingen. We mogen daarom niet stoppen met denken, ook al is de financiële rek in het domein er wel zo’n beetje uit.