MINISTER VAN SOCIALE ZAKEN EN WERKGELEGENHEID
Het streven naar gelijkwaardige kansen voor iedereen, een vangnet voor als het (tijdelijk) niet goed gaat en het belonen van inzet en prestaties. Met die drieslag in het achterhoofd, ben ik op 10 januari begonnen als minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid namens het CDA. Om bij te dragen aan een stabielere samenleving en iets te doen aan de groeiende kloof tussen de ‘haves’ en ‘have nots’.
We weten allemaal dat er sinds de start van het kabinet veel is gebeurd. En dat terwijl we als samenleving al te maken hadden met grote uitdagingen. Denk aan de aanpak van de klimaatcrisis, de woningnood en de noodzaak om te komen tot een eerlijkere arbeidsmarkt. Waar we begin dit jaar nog volledig in de ban waren van COVID-19, woedt er sinds een paar maanden een verschrikkelijke oorlog op ons continent. Met alle gevolgen van dien. Grote groepen Oekraïners - veelal vrouwen en kinderen - die op de vlucht zijn geslagen voor het geweld, op zoek naar een veilig heenkomen. Sterk stijgende energie- en voedselprijzen, hoge inflatiecijfers. Met een uitzonderlijk pakket aan koopkrachtmaatregelen doet het kabinet wat het kan om de meest kwetsbare huishoudens zoveel mogelijk te ondersteunen. En proberen we die mensen die onze bescherming nodig hebben, een plek te bieden. Daar blijven we dag in, dag uit mee bezig en hebben we elkaar voor nodig. Waar mogelijk pakken we het structureler aan, zoals het versneld verhogen van het wettelijk minimumloon.
Tegelijkertijd is er op veel terreinen sprake van achterstallig onderhoud. Zo ben ik hard bezig met de broodnodige transformatie naar een meer evenwichtige arbeidsmarkt, om de kloof langs contractvormen (flex of vast) – en daarmee de scheidslijnen in de samenleving – te verkleinen. Is er een aanpak gelanceerd in de strijd tegen krapte op de arbeidsmarkt, maken we werken lonender en zetten we in op een veiligere werkomgeving. Hervormen we het kinderopvangstelsel, door deze toegankelijk te maken voor iedereen die werkt, en wordt het ouderschapsverlof verruimd. Nemen we maatregelen die ervoor zorgen dat arbeidsmigranten niet meer als tweederangs burgers worden behandeld. Zorgen we dat mensen meer regie hebben op hun persoonlijke ontwikkeling met het STAP-budget. Het zijn vaak maatregelen die tijd kosten. Waar in tijden van crisis niet altijd de schijnwerpers op worden gezet. Maar die wel echt een verschil maken in het dagelijks leven van mensen en hun kansen.
En toch. De oorlog in Oekraïne, de klimaatcrisis, koopkracht en alle moeilijke maatschappelijke discussies; het sterkt mijn standvastigheid – en hopelijk die van velen met mij – om dóór te gaan met het bouwen aan die sterke en veerkrachtige samenleving, die we ook in de toekomst willen zijn. Dóór te gaan met de ambitie om de wereld schoner en duurzamer achter te laten voor onze kinderen en kleinkinderen. Dóór te gaan met mijn missie om ervoor te zorgen dat, ongeacht wie je bent of welke kleur je hebt, mensen de kans krijgen om mee te kunnen doen en hun talenten te ontwikkelen. Ook al lijken we wel van crisis naar crisis te hollen, waardoor het zicht op de lange lijnen ons soms een beetje ontnomen wordt: we zijn het aan de volgende generatie verplicht om met elkaar te blijven werken aan die samenleving die we willen zijn. En dat bepalen we samen.
‛Gelijkwaardige kansen: dat is voor mij geen modieuze hobby of een mooie profileringskans. Inclusie is een levensmotto dat als een rode draad door mijn leven en loopbaan gaat. Het is dan ook één van de hoofdredenen geweest om ‘ja’ te zeggen tegen deze grote verantwoordelijkheidʼ