Eline Vedder

Vanaf het erf van mijn melkveehouderij op het Drentse platteland ontstond mijn intrinsieke motivatie om politiek actief te worden. Als boer ervaar ik aan den lijve wat de impact kan zijn van overheidsbeleid op je bedrijf en op je gezin. Dat wakkert een rechtvaardigheidsgevoel aan waarin ik uiting wil geven in de Tweede Kamer.

Als boer ervaar ik aan den lijve wat de impact kan zijn van overheidsbeleid op je bedrijf en op je gezin.

De afgelopen jaren is er vaak een beroep op me gedaan. Om in de media de stem te vertegenwoordigen van mensen die anders niet worden gehoord. Om me als Gemeenteraadslid in te zetten voor sterke dorpen met kansen voor jong en oud. Om als Statenlid te voorkomen dat de provincie haar platteland in de uitverkoop zet. En ook nu wordt er een beroep op me gedaan. Ik wil verder, om als Tweede Kamerlid te werken aan écht toekomstperspectief voor onze boeren en tuinders. Zij zijn onmisbaar voor ons land. Mét boeren kom je verder. Ook op hén wordt vaak een beroep gedaan. Om een oplossing te bieden voor grote maatschappelijke uitdagingen, bijvoorbeeld op het gebied van stikstofuitstoot en biodiversiteit.

Vaak wordt dat verward met ‘het hebben van schuld’. Alsof het de schuld is van boeren dat we geen woningen kunnen bouwen voor jongeren, omdat boeren oplossingen hebben om hun uitstoot te reduceren. En alsof het de schuld is van boeren dat we in ons extreem dichtbevolkte land de druk op de natuur alsmaar zien toenemen, omdat goede boerenpraktijk onmisbaar is voor biodiversiteitsherstel. Daar tegenover zet ik de oplossingen van de agrarische sector; de kracht van het boerenerf. Boeren hebben de sleutel in handen, als we ze niet zien als het probleem, maar als de oplossing. Bestook ze dan ook niet met wetten en regels die regelrecht indruisen tegen hun boerenverstand. Verplicht ze niet tot investeringen die ze niet terug kunnen verdienen. Geef mensen doelen en perspectief. Dat zullen we samen moeten doen. Dán komen we verder.